De eerste les was naar mijn gevoel een groot succes en had mijn nieuwsgierigheid nog meer geprikkeld. Ik had namelijk nog steeds geen concreet zicht op wat we de komende weken zouden doen. Met gezonde zenuwen, heel wat enthousiasme en pen en papier, stapte ik voor de tweede keer in mijn leven de gevangenis binnen.
Tijdens deze tweede les, was het de bedoeling om een anekdote te vertellen uit je eigen leven waarin je een straf kreeg of uitdeelde. Deze straf mocht zich niet binnen een strafrechtelijke context situeren. Juist dat maakte deze oefening zo interessant. Ik voelde me eerst lichtjes ongemakkelijk bij dit vak: Filosoferen met gedetineerden over de gevangenisstraf, dat klinkt mooi in theorie, maar wie zijn wij om hierover te oordelen? Na de les stappen wij weer de wijde wereld in, terwijl we ons nog niet eens voor de helft kunnen inbeelden hoe het voelt om opgesloten te zitten. Precies daarom was deze oefening zeer interessant: Het zette ons op gelijke voet, want wie je bent, wat je verleden is, maakte hier niet uit. Ieder van ons had wel een ervaringen met straffen. Laat nu juist dat de kracht van dit vak zijn: Het onderscheid tussen “binnen” en “buiten”, Hasselt en Leuven vervaagt en dat is zalig. Als gelijken het gesprek aangaan is zo waardevol. Ik kan als studente criminologie niet over mensen blijven spreken, als ik nooit met hen heb gesproken.
In de tweede helft van de les werden we ingedeeld in groepjes: Drie mensen van Leuven en drie mensen van Hasselt, vergezeld door een moderator om het gesprek in goede banen te leiden. Het was de bedoeling om samen te reflecteren over de kenmerken van een goede en een slechte straf. Een zeer boeiende oefening waarbij het onderscheid tussen Leuven en Hasselt wederom irrelevant was, aangezien het nog steeds over straffen in het algemeen ging. Na dit groepsgesprek kwam iemand van Hasselt naar mij toe: “We hebben nu heel de tijd gesproken over wat een goede en een slechte straf is, maar is de eerste vraag niet waarom we eigenlijk straffen?” Deze open vraag gaf me enkel maar meer goesting om dit het komende semester verder uit te diepen met deze bijzonder gemotiveerde en sociale groep!
Het besef begint stilaan binnen te sijpelen: Dit worden de meest leerrijke lessen uit mijn opleiding.
Groetjes,
Louise
